Ulica Katowicka powstała w latach 20. XX wieku w wyniku parcelacji gruntów Saskiej Kępy. Katowicka zaczyna się od skrzyżowania z ul.
Zwycięzców i kończy się na skrzyżowaniu z ul.
Walecznych. Nazwa pochodzi od polskiego miasta Katowice. Ulica wyróżnia się specyficznym stylem architektonicznym międzywojennej awangardy. Koncepcję wyglądu ulicy współtworzył mieszkający tu architekt Bohdan Lachert, przewidywał m.im. dużo elementów małej architektury. Do tej pory zachowała się tylko
płaskorzeźba „Plon” oraz resztki fontanny. Dużo budynków zniszczono podczas II Wojny Światowej. Do tej pory na niektórych domach zachowały się znaki Biura Obudowy Stolicy – tzw. gmerki. Zaczęto budować również ażurowe murki z cegły, które zastąpiły wcześniejsze ogrodzenia willi. Warto zwrócić uwagę na geometryczną willę Brzezińskich na rogu
Katowickiej i
Obrońców oraz na dom rodziny Lachertów przypominający okręt. Na skrzyżowaniu z ulicą
Zwycięzców znajduje się budynek Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Prusa, przed którym stoi pomnik pisarza autorstwa Stanisława Sikory.
W domu z numerem 4 przez wiele lat działała poradnia dermatologiczna, obecnie mieści się tu dom wielorodzinny. Dom z numerem 5 powstał w 1937 roku według projektu Stanisława Barylskiego, znanego polskiego architekta. Dom ten należał do rodziny Avenariusów. Domy 5a i 5b zachowały swój przedwojenny wygląd, natomiast dom nr 6 w 2004 roku całkowicie przebudowano. Znany jest dom z numerem 7a autorstwa Stanisława Barylskiego pochodzący z 1938 roku. Najpierw należał do rodziny Avenariusów, później właścicielem został polski architekt i profesor Lech Niemojewski. Wówczas dom przebudowano według projektu Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcy. Budynek 8
i 8a należały do Jana Toeplitza, a budynek 8a do Marii Skalińskiej (i jej wspólniczki) oba budynki według projektu architekta Henryka Oderfelda wybudowano około 1937 roku. Maria Skalińska była profesorem genetyki w Wolnej Wszechnicy Polskiej i profesorem tytularnym na UJ. Po wojnie jedno z mieszkań (w budynku 8a) zamieszkiwal profesor fizyki UW, Tadeusz Skaliński z rodziną. Następna willa (Katowicka 8b) powstała według projektu właściciela, architekta Romana Sołtyńskiego, który współtworzył gmachy szkolne przy ulicach Stawki i Żelaznej, gdzie obecnie mieści się Urząd Dzielnicy Wola.
Domy z numerami 9-11a wybudowane w latach 1928-1930 należały do rodziny Lachertów. Należy zauważyć, że na Katowickiej nie ma budynku z numerem 13. Tę pechową liczbę zastępuję właśnie 11a. Willa ta jest zbudowana według 5 zasad Le Corbusiera – użycie żelbetonu pozwoliło nadać oknom specyficzną formę, szkieletowa konstrukcja umożliwiła swobodne formowanie wnętrz i elewacji.
Willa nr 10 powstała według projektu Mariana Lalewicza tuż przed początkiem II wojny światowej. Właścicielem był Walery Roman, prawnik i działacz społeczny. Dom z numerem 16 należał do historyka inżynierii i kolekcjonera Apolinarego Przybylskiego, później mieściła się tam rezydencja ambasadora Kanady. Właścicielką następnego budynku (Katowicka 16a) była Helena Milanowska.
Domy 17 i 19 oraz 21 i 23 należą do kolonii Łaskiego. Jest to zespół zabytkowych domów ułożonych w kształcie podkowy. Nazwa pochodzi od nazwiska byłego właściciela parcel na Saskiej Kępie. Kolonia Łaskiego stanowi najstarszą część Katowickiej, bowiem powstała ona w 1926 roku. Dom z numerem 19 należał do Wandy Orlicz-Dreszer, żony generała Gustawa Orlicz-Dreszera. Prawdziwy pomnik przedwojennej architektury stanowił budynek oznaczony numerem 20. W 2010 roku inwestor całkowicie go zburzył, czym wzbudził duże kontrowersje.
Dom przy Katowickiej 26, wybudowany w 1936 roku według projektu Heleny i Szymona Syrkusów to willa Witolda Kiltynowicza, właściciela znanego składu dywanów.
