Rondo Jerzego Waszyngtona, zwane często ”bramą Saskiej Kępy”, powstało przed I wojną światową, wraz z mostem Poniatowskiego. Początkowo było nazywane Placem Paryskim, później Placem Poniatowskiego. Jest to typowe rondo czterowlotowe, z okrągłą, dużą wyspą centralną przeciętą torami tramwajowymi w osi
alei Waszyngtona. Wszystkie ulice w miejscu wlotu na rondo są dwujezdniowe.
Obecna nazwa Ronda upamiętnia Jerzego Waszyngtona (1732-1799) – pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Nazwa została nadana kilka lat po II wojnie światowej, niemniej jej funkcjonowanie zostało usankcjonowane dopiero 26 czerwca 2000 roku uchwałą Rady m.st. Warszawy.
Historia Pierwszy okrągły plac został wytyczony w tym miejscu w 1911 roku i miał stanowić centrum osiedla opierającego się o układ okrągłych placów oraz półkolistych ulic, które je obiegały. Z ówczesnego placu wychodziło sześć ulic: al. Poniatowskiego, al. Zieleniecka, ul.
Francuska,
Jakubowska (odcięta w latach 60. XX wieku),
Gruzińska (wkrótce odcięta) i
Elsterska (odcięta w latach 60. XX wieku). Zaraz po wojnie przy placu – w sąsiedztwie miejsca pochówku poległych w 1994 roku sołdatów – postawiono Pomnik Żołnierzy Radzieckich.
Układ placu nie uległ zmianie do 1968 roku, kiedy to wybudowano współczesne rondo z przejściem podziemnym, a wokół – budynki mieszkalne. Założenie architektoniczne ronda opracował Marek Leykam. Szczątki żołnierzy ekshumowano i przeniesiono do Mauzoleum Żołnierzy Radzieckich, a pomnik Żołnierzy Radzieckich przeniesiono do Parku Skaryszewskiego. Obecnie, w południowo-wschodnim narożniku, znajduje się pomnik Jerzego Waszyngtona, a w północno-wschodnim popiersie Ignacego Jana Paderewskiego.
Komunikacja Przez Rondo Waszyngtona przebiegają linie tramwajowe (7, 8, 9, 22, 24, 25) oraz autobusowe (zwykłe: 102, 111, 117, 123, 138, 146, 147, 158, 166; przyśpieszone: 507, 509, 517, 521; nocne: N02, N22, N24, N72). Na przystankach zatrzymują się również busy prywatnych przewoźników. Pierwsza linia tramwajowa została poprowadzona przez tereny obecnego ronda w 1925 roku, a pierwsza linia autobusowa w 1932 roku.
W planach budowy III linii metra Rondo Waszyngtona pojawia się jako jedna z planowanych stacji.
Najważniejsze obiekty Stadion Narodowy wybudowany w latach 2008-2011 w związku z polskimi przygotowaniami do organizacji mistrzostw Europy w piłce nożnej. Całkowita wysokość obiektu wynosi 113 metrów (70 m bez iglicy). Poprzedni stadion, tj. Stadion Dziesięciolecia, przez 18 lat pełnił funkcje targowiska.
Park Skaryszewski im. Ignacego Jana Paderewskiego utworzony w latach 1905-1916 według projektu Franciszka Szaniora. Znajdują się w nim liczne rzeźby i miejsca pamięci.
Pomnik Jerzego Waszyngtona dłuta Bronisława Koniuszego (cokół i otoczenie wykonał Bronisław Kubica). Popiersie zostało wzniesione z inicjatywy TPW i ustawione na rondzie w przeddzień wizyty w Warszawie prezydenta USA Georga Busha (8.08.1989). Oficjalnego odsłonięcia dokonał jednak Edward Moskal (27.10.1989).
Nr 2 – Półkoliste pawilony wybudowane w latach 1960-65 według projektu Tadeusza Zielińskiego. Parter zajmują sklepy i punkty usługowe; górne kondygnacje to mieszkania.
Galeria Sztuki Współczesnej Milano. Właścicielkami są Elżbieta Kochanek i Maria Weiss.
Domy MKiS wybudowane w latach 1960-65 według projektu Marka Leykama i Tadeusza Zielińskiego syna.
Budynki przy Francuskiej 49 i al. Waszyngtona 2A – dwa bliźniacze obiekty, wybudowane w latach 1960-1965 według projektu Tadeusza Zielińskiego, tworzące coś w rodzaju bramy prowadzącej z Ronda Waszyngtona w głąb Saskiej Kępy . Budynek przy ul. Francuskiej 49 (wraz z charakterystycznym prześwitem) stanowi własność Spółdzielni Pracowników Kultury, zaś budynek przy al. Waszyngtona 2A – Własnościowej Spółdzielni Wspólny Dach. Mieści się w nim m.in. Galeria Milano. Wnętrze sklepu Cepelii (na Francuskiej) w zaprojektowane zostało przez Jana Kurzątkowskiego.