Radziłowska to króciutka uliczka, która odchodzi ślepo od
Zakopiańskiej i kończy się po kilkudziesięciu metrach.
Nazwa wiąże się zapewne z wsią gminną Radziłów w województwie podlaskim (pow. grajewski) położoną wśród bagien Wissy i Słuczy.
Historia Radziłowska została wytyczona w latach 30. XX wieku. Zgodnie z pierwotnym planem ulica miała biec od Zakopiańskiej do Wandy, przecinając po drodze Paryską przy placu Przymierza. Ostatecznie jednak została skrócono do odcinka w rejonie Zakopiańskiej. Jako ciekawostkę warto dodać, że Radziłowska była jedną z ostatnich wyasfaltowanych uliczek na Saskiej Kępie.
Infrastruktura Zabudowa ulicy została wzniesiona w drugiej połowie lat 30. Pod nr 5 mieści się Stowarzyszenie Edukacji i Postępu STEP. Do ulicy adresowo należą także domy stojące wzdłuż bezimiennej uliczki biegnącej prostopadle od Zwycięzców do Szczuczyńskiej.
Całkowita długość Radziłowskiej wynosi 50 metrów. Nie przebiegają przez nią trasy komunikacji miejskiej ani ścieżki rowerowe. Zakres numerów: 1-10.
Najważniejsze obiekty Nr 1 – Dom rodziny Skoniecznych wybudowany w 1933 roku według projektu H. Mapala.
Nr 3 – Dom wielorodzinny wybudowany w 1937 roku według projektu Bohdana Lacherta dla Floriana Piechanowa (drugi przedwojenny adres: Zwycięzców 24). Jednym z pierwszych lokatorów był Wiktor Sudra (1907-1987) – inżynier mechanik, kierownik Katedry Eksploatacji i Gospodarki Technicznej Pojazdów Mechanicznych a następnie Zakładu Utrzymania Pojazdów Mechanicznych (Politechnika Warszawska), członek Polskiej Akademii Nauk.
Po wojnie mieszkali tu Mirosława Dubrawska (aktorka teatralna) i Zygmunt Hübner (reżyser, aktor, wykładowca akademicki i kierownik artystyczny Teatru Powszechnego, który dziś nosi jego imię).
Nr 5 – Dom wielorodzinny wybudowany według projektu Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcy w latach 1935-56. Jego właścicielem był Wacław Lachert – przemysłowiec i działacz społeczny, podczas okupacji hitlerowskiej Prezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża.
Innym słynnym lokatorem był architekt Wojciech Onitzch (1910-1988), który tuż po wojnie kierował odbudową budynku Collegium Nobilium przy ul. Miodowej 22/24 (dzisiejsza Akademia Teatralna).
Nr 12 – Dom wielorodzinny wybudowany w 1937 roku według projektu Leonarda Kario.
