EDYCJA II 2023 / kapituła

prof. nzw. dr hab. architekt, studiował na Wydz. Arch. PW. Od 1979 r. pracował w PKZ Warszawa. W 1984 roku z arch. Piotrem Jankowskim stworzył Pracownię Architektoniczną „Bogusławski – Jankowski”. W 1997 r. powstała Pracownia „Bogusławski i Partnerzy”. Jerzy Bogusławski jako projektant lub współautor wykonał ponad 150 projektów. Wśród nagród najbardziej ceni I nagrodę na Biennale Architektury w Krakowie (z zespołem pracowni). W latach 1983-85 był vice Prezesem SARP (Honorowa Odznaka SARP). W 1988 rozpoczął pracę dydaktyczną na Wydz. Arch. PW, a od 1998 na Wydz. Arch. Wnętrz ASP. W 2010 r. uzyskał tytuł doktora, a w 2012 roku został prof. ASP. W 2013 roku ASP w Krakowie nadała mu tytuł doktora habilitowanego. Od 2012 r. prorektor ASP. Brał udział w 15 wystawach. Odznaczony medalem „Gloria Artis”. Syn Jana, mieszkaniec Saskiej Kępy.

Doktor habilitowana nauk prawnych, nauczycielka akademicka, autorka monografii i artykułów naukowych. Specjalizuje się w prawie ochrony zabytków, działalności muzeów, bibliotek i archiwów oraz w obrocie dziełami sztuki. W latach 2018-2021 dyrektor Departamentu Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 2018 była Przewodniczącą Komitetu Światowego Dziedzictwa w Polsce. Adiunkt w Katedrze Prawa i Postępowania Administracyjnego Uniwersytetu Warszawskiego. Tematyka jej publikacji naukowych związana jest głównie z prawnymi aspektami funkcjonowania systemu ochrony dziedzictwa kulturowego, ze szczególnym uwzględnieniem działalności UNESCO. Jest autorką komentarza do ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz redaktorką i współautorką komentarza do Konwencji UNESCO w dziedzinie kultury.

dr hab. inż. architekt, pracownik naukowo-dydaktyczny Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, mieszkaniec Saskiej Kępy. Senator Politechniki Warszawskiej, prodziekan WA PW w latach 2008-12, kierownik studiów magisterskich w specjalności Architecture for Society of Knowledge tamże. Doktorat pt. „Koncepcja architektoniczno-historycznej bazy wiedzy na przykładzie Saskiej Kępy w Warszawie“, obroniony z wyróżnieniem w 2006 i nagrodzony przez Rektora PW. Autor publikacji i uczestnik grantów z zakresu zarządzania wiedzą o dziedzictwie architektonicznym. Członek Rady Programowej Narodowego Instytutu Dziedzictwa. Mieszka na Saskiej Kępie.

dr hab. inż. architekt, adiunkt w na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, kierownik Zakładu Dziedzictwa Architektonicznego i Sztuki. Zainteresowania badawcze koncentruje na zagadnieniach z dziedziny historii i teorii architektury oraz ochrony dziedzictwa, ze szczególnym uwzględnieniem: architektury okresu modernizmu w Polsce i na świecie, w tym modernistycznej architektury Brazylii i wkładu polskich architektów-emigrantów w jej rozwój, architektury obiektów sepulkralno-kommemoratywnych, a także architektury wernakularnej i wernakularyzmu. Autor publikacji dotyczących ww. problematyki, między innymi monografii: Lucjan Korngold. Warszawa - São Paulo 1897-1963 (wyd. Salix alba, Warszawa 2014). Autor ponad 40 projektów wystaw dla Narodowej Galerii Sztuki Zachęta i Muzeum Narodowego w Warszawie, współautor ekspozycji stałej Galerii FARAS w Muzeum Narodowym w Warszawie.

dr, historyczka sztuki, varsavianistka, całe życie zawodowe związana z Instytutem Sztuki PAN (kierownik pracowni Bibliografii Sztuki Polskiej), obecnie wykłada historię sztuki i architektury na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Napisała trzy książki o architekturze Saskiej Kępy, sztuce dwudziestolecia („Geometria wyobraźni”), współautorka „Atlasu zabytków architektury w Polsce”, albumu „Warszawskie gorseciki zanikające” (z córką Zuzanną) oraz wielu artykułów i recenzji. Stała współpracowniczka pisma „Architektura”, wcześniej „Skarpy Warszawskiej”, członkini rady programowej „Kroniki Warszawy”, współautorka wydawnictwa „Modernizmy. Architektura nowoczesności w II Rzeczypospolitej”. Napisała także dwie monografie kobiet niezwykłych: Marii Morskiej („Opium życia”) i Marii Jehanne Wielopolskiej („Polemira”, w druku). Rodzinnie związana z Saską Kępą.

mgr inż. architekt, Master of Science in Engineering, absolwentka Politechniki Warszawskiej i PUA w Londynie. Pracowała w pracowniach architektonicznych PCKO w Londynie, Fewer Harrington &Partners oraz Sweco Architekci. Od 1993 roku prowadzi pracownię „Lachert – Architekci od Pokoleń”. Do Jej sztandarowych projektów należą Wydział Inżynierii Materiałowej PW, Fabryki Opakowań Kartonowych w Koninie i w Almaty w Kazachstanie, modernizacja i rozbudowa budynku usługowego „Zodiak” w Warszawie. Członek Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów (MOIA). Wnuczka architekta Bohdana Lacherta.

mgr inż. architekt, wieloletni staż naukowy na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, Łódzkiej i Sztokholmskiej. Projektant z uprawnieniami w wielu biurach architektonicznych w Warszawie i Sztokholmie. Prowadzi własną działalność w Akitektur Ateljé Claudius w Sztokholmie. Liczne nagrody i wyróżnienia w konkursach architektonicznych. Członek Stowarzyszenia Architektów Polskich. Współzałożyciel Stowarzyszenia ŁADna Kępa. Mieszka na Saskiej Kępie.