Miejska historia Saskiej Kępy rozpoczęła się na początku lat 20. XX w.

Osuszenie podmokłych łąk i pól przez Spółkę Wodną Obwodu Wawerskiego umożliwiło opracowanie planów regulacyjnych pod przyszłą zabudowę, a zakończenie budowy Mostu Poniatowskiego (1926) przyciągnęło pierwszych inwestorów. Pionierami szukającymi tu swego miejsca do życia byli głównie przedstawiciele zamożnych sfer i wolnych zawodów, skuszeni pięknem tego terenu i bliskością centrum Warszawy. Część z nich posiadała nie tylko konieczny kapitał, ale też fantazję i odwagę, by powierzyć zaprojektowanie willi lub niewielkich domów wielorodzinnych młodym awangardowym architektom.

I tak, wśród nielicznej zabudowy “półwiejskiej” – chałup, drewnianych domów letniskowych i karczm – zaczęły wyrastać nowe solidne i luksusowe domy, niektóre nawiązujące jeszcze do stylu historycznego, ale w znacznej części podążające za postępowymi europejskimi poszukiwaniami prostoty i funkcjonalności w opozycji do XIX wiecznej architektury.

Zabudowa ulicy Katowickiej ilustruje nie tylko przemianę całej Saskiej Kępy końca lat 20 i 30. w miejskie osiedle mieszkaniowe realizujące ideę “miasta-ogrodu”, ale jest również odzwierciedleniem nowatorskich przemian zachodzących w architekturze międzynarodowej okresu międzywojennego. Dlatego na niewielkiej przestrzeni tej części miasta domy w stylu zwanym dworkowym czy neobarokowa willa sąsiadują z formami eksperymentalnymi, będącymi dziś podręcznikowymi przykładami wpływów Le Corbusiera i innych twórców awangardy europejskiej.

(opr. EB-L)